Το 100% Hotel Blog συμμετέχει στη συστηματική προσπάθεια του 100% Hotel Show, με στόχο την αναζήτηση, την καταγραφή προτάσεων, απόψεων και ιδεών, καθώς και την ενημέρωση της ξενοδοχειακής αγοράς για τις ανάγκες και τις προκλήσεις που έχουν δημιουργηθεί λόγω του Covid-19. Πίσω από τις ιδέες και τις προτάσεις βρίσκονται άνθρωποι οι οποίοι τις υπογράφουν. Ο ιδρυτής του 100% Ηοtel Show, Δημήτρης Αντωνάκος, μέσα από τις Εditorial τοποθετήσεις του, καταθέτει άρθρα γνώμης, άποψης και τεχνογνωσίας.
Στην ταινία “Ένας ήρωας με παντούφλες”, ο απόστρατος στρατηγός Λάμπρος Δεκαβάλλας (Βασίλης Λογοθετίδης), σε μια συγκεκριμένη σκηνή, ξεστομίζει την ατάκα: “Άσε με να συγχυστώ βρε Ειρήνη! Αν δεν συγχυστώ τώρα, πότε θα συγχυστώ;”. Πώς το θυμήθηκα τώρα αυτό; Διαβάζοντας, βλέποντας και ακούγοντας μια τάση απογοήτευσης που επικρατεί το τελευταίο διάστημα, καθώς οι υπεραισιόδοξοι διαψεύδονται και γίνεται στην πράξη αντιληπτό ότι η κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη, και με πολύ περισσότερα καινούρια (ή άγνωστα) δεδομένα, απ’ ότι ίσως περιμέναμε. Μάλιστα, φαίνεται ότι το ευρύτερο περιβάλλον μοιάζει να είναι ιδανικό για την ανάπτυξη μιας τέτοιας στάσης: η κρίση είναι εξωγενής (άρα εντελώς πέρα από πράγματα που μπορούμε να επηρεάσουμε), δεν ευθύνεται κανείς γι’ αυτήν (άρα δεν υπάρχουν και τα ενοχικά συναισθήματα που εμφανίστηκαν κατά την προηγούμενη οικονομική κρίση), είναι παγκόσμια (άρα δεν γλιτώνει κανένας), επομένως, “αν δεν απελπιστούμε τώρα, πότε θα απελπιστούμε”; Επιτρέψτε μου, ωστόσο, να αντιμετωπίσω την κατάσταση από μια διαφορετική σκοπιά.
Το 2020 αναμφίβολα είναι μια “χαμένη χρονιά”- ωστόσο, νομίζω πως χρειάζεται να αξιολογήσουμε την κατάσταση μακροσκοπικά, εντάσσοντάς την σε ένα ευρύτερο χρονικό πλαίσιο και με βάση αυτή την προσέγγιση να πράξουμε- γιατί, στόχος είναι μετά από μερικά χρόνια, κοιτάζοντας προς τα πίσω, να μιλάμε απλά για μια “χαμένη χρονιά”, και όχι για πολλές “χαμένες χρονιές” ή (ακόμη χειρότερα), “χαμένες επιχειρήσεις”. Τι σημαίνει αυτό; Θα περιέγραφα συνοπτικά την άποψή μου με μια φράση (όπως συμπυκνώνεται και στον τίτλο του παρόντος άρθρου): Να σχεδιάσουμε, προγραμματίσουμε και ενεργήσουμε για το (υπόλοιπο) 2020, με το βλέμμα απολύτως στραμμένο στο 2021, το 2022 κοκ! Μερικά tips, για να γίνω πιο συγκεκριμένος:
Είναι καλό να στοχεύσουμε σε μια σχετική συναισθηματική ισορροπία: σίγουρα δεν ωφελεί να γίνει κανείς ο στρατηγός Δεκαβάλλας του αρχικού παραδείγματός μας και να ενδώσει στην απελπισία, αλλά από την άλλη και η αισιοδοξία χρειάζεται μέτρο. Γενικά, οι επιχειρηματικές αποφάσεις, είναι καλό να μην επηρεάζονται από το θυμικό, αλλά από ένα μείγμα ορθολογιστικής ανάλυσης και οράματος για το αύριο της επιχείρησης. Π.χ., τι σημαίνει (συνοπτικά) “διαχείριση του 2020 με το βλέμμα στο 2021 (+)” σε ό,τι αφορά την απόφαση για άνοιγμα ή όχι του ξενοδοχείου φέτος:
α) Τι μου λέει το cash-flow μου και οι υπάρχουσες κρατήσεις;
β) Πώς η απόφασή μου φέτος θα επηρεάσει την ευρύτερη θέση της επιχείρησής μου (σε ό,τι αφορά πελάτες, ανταγωνισμό, προσωπικό, συνεργάτες κοκ) για τα επόμενα χρόνια;
Είναι δεδομένο ότι ο Covid-19 δημιουργεί νέες ανάγκες και τάσεις- πρέπει νομίζω να αποδεχθούμε ότι, ακόμη και αν (σε ένα ιδανικό σενάριο) έχουμε διαθέσιμο εμβόλιο μέχρι την επόμενη τουριστική σαιζόν, ένα τόσο ισχυρά επιδραστικό γεγονός θα επηρεάσει κατά πολύ τα ζητούμενα και τις αξιολογήσεις των τουριστών παγκοσμίως- ήδη το κάνει. Για παράδειγμα, “διαχείριση του 2020 με το βλέμμα στο 2021 (+)” σε ό,τι αφορά αυτόν τον τομέα σημαίνει:
α) Μεγάλη προσοχή στα επιδημιολογικά δεδομένα (ως μονάδα, ως προορισμός και -κατά συνέπεια- ως χώρα). Είναι πολύ σημαντικό ενόψει των επόμενων σαιζόν, να δείχνουμε ότι ως εγχώριο industry τα πήγαμε καλά σε αυτόν τον τομέα- αυξάνει τον δείκτη εμπιστοσύνης των πελατών μας, κάτι που νομίζω πως θα “μετράει” πολύ στο μέλλον (και όχι μόνο στο μέλλον- δείτε τι γίνεται στην Ισπανία). Άλλωστε, όπως πολύ σωστά επεσήμανε γνωστός Ξενοδόχος κατά τη διάρκεια της 100% Online Hospitality Week, “το Safety, είναι το νέο Luxury”.
β) Φαίνεται ότι ο Οδικός Τουρισμός κερδίζει έδαφος έναντι των αεροπορικών αφίξεων (και αυτός είναι ίσως ένας από τους λόγους που, χώρες με αισθητά χειρότερους επιδημιολογικούς δείκτες από εμάς, προσέλκυσαν ευκολότερα τουρίστες- ιδιαίτερα από την Κεντρική Ευρώπη). Αυτό σημαίνει ότι, ενόψει 2021, 2022 κλπ., χρειάζεται να επαναπροσδιορισθεί η στρατηγική προσέγγισης χωρών που μπορούν ευκολότερα να μας “στείλουν” επισκέπτες οδικά, με στόχο να αυξηθεί αισθητά η ανταγωνιστικότητά μας στον τομέα του Οδικού Τουρισμού. Δεν είναι κάτι εύκολο, δεδομένης της γεωγραφικής θέσης της χώρας, αλλά χρειάζεται σχεδιασμό και στρατηγική.
Με τα σημερινά τουλάχιστον δεδομένα, η λήξη του υγειονομικού προβλήματος δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ότι επιστρέφουμε στις προ-κορωνοϊού εποχές. Για κάποιο τουλάχιστον διάστημα, η οικονομική δυσκολία των δυνητικών φιλοξενούμενών μας, ως αποτέλεσμα της υγειονομικής κρίσης, θα παραμείνει. Αυτό σίγουρα πρέπει να ληφθεί υπόψη (ως ισχυρή πιθανότητα), στον σχεδιασμό της εμπορικής πολιτικής για τις προσεχείς σαιζόν- καθώς και στις όποιες αποφάσεις για οποιασδήποτε μορφής δανεισμούς.
Συνήθως, όταν συμβαίνουν σοβαρές οικονομικές κρίσεις, η εμπορική “πίτα” ξαναμοιράζεται, ή επαναπροσδιορίζεται. Αυτό είναι καλό να το έχουμε πάντα στον νου μας, δεδομένης και της -καταγεγραμμένης από σχεδόν όλους πια- ανάγκης για αλλαγή του Τουριστικού μας Μοντέλου. Αν και, όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο μου, πιστεύω πως δεν είναι ωφέλιμο τώρα να υπάρχει ο αποπροσανατολισμός που δημιουργεί η εξωθεσμική “σπέκουλα” περί σχεδίασης ενός νέου τουριστικού μοντέλου εν μέσω της ραγδαία διαμορφούμενης νέας πραγματικότητας, θεωρώ πως είναι πολύ σημαντική η συστηματική παρατήρηση, ανάλυση και καταγραφή των νέων δεδομένων, ώστε σε χρόνο ωριμότερο να προχωρήσουμε σε ένα Τουριστικό Μοντέλο που θα είναι σύγχρονο και αντάξιο του εγγενούς τουριστικού προϊόντος της χώρας. Με λίγα λόγια, μεσοπρόθεσμα, η μετάβαση σε ένα καλύτερο τουριστικό μοντέλο, ίσως και να είναι το όφελος από την υπάρχουσα, δύσκολη κατάσταση- από εμάς εξαρτάται!
Και με το 2020 τι γίνεται;
Επειδή, ωστόσο, δεν έχει εφευρεθεί (απ’ όσο γνωρίζω τουλάχιστον) το άλμα στον χωροχρόνο, ώστε να προσπεράσουμε τη φετινή σαιζόν και να μεταφερθούμε αυτόματα στη μετά-Covid εποχή, κάποιες σύντομες σκέψεις για τη σαιζόν του 2020:
Εσωτερικός Τουρισμός. Μου έκανε (αρνητική είναι αλήθεια) εντύπωση το γεγονός ότι, κατά τη διάρκεια του (ημιτελούς) 100% Hotel Workshop Tour 2020, με την ευκαιρία μιας παρουσίασης από εκπρόσωπο της Google που αναδείκνυε τη σημασία αξιοποίησης του εσωτερικού τουρισμού, σε σχετική ερώτηση του συντονιστή ήταν προφανής η έλλειψη επιθυμίας των ξενοδόχων για Έλληνες τουρίστες και η απαξιωτική άποψή τους γι’ αυτούς. Ίσως να υπάρχει βάση γι’ αυτό, δεν ξέρω, ωστόσο βλέπετε τώρα πόσο επικίνδυνη εμπορικά είναι η απαξίωση ομάδων δυνητικών πελατών- και μάλιστα, τόσο εύκολα προσεγγίσιμων, όπως είναι οι συμπατριώτες μας! Νομίζω πως δεν είναι πολύ αργά, για τη δημιουργία ενός καινούριου “Κοινωνικού Συμβολαίου” μεταξύ ξενοδόχων και εγχώριων τουριστών- η πρωτοβουλία γι’ αυτό όμως, αναμφίβολα βαρύνει την πλευρά των ξενοδόχων. Για παράδειγμα, σε μια σαιζόν που οι πληρότητες στα περισσότερα ξενοδοχεία κινούνται μεταξύ 25-30%, γιατί να μην υπάρξει μια συγκροτημένη, ομαδική (με πρωτοβουλία των τοπικών ενώσεων ίσως), στρατηγικά τοποθετημένη προσέγγιση της εσωτερικής αγοράς, με προσφορά ολοκληρωμένων πακέτων, από εμπειρία, μέχρι (πολύ) ειδικές τιμές; (σε αντίθεση, ακούω ξενοδοχεία που εξακολουθούν να ζητούν τιμές 2019 από το εγχώριο δυνητικό κοινό…). Μην σνομπάρετε τον εσωτερικό τουρισμό- εκτός από το ότι πιθανόν να τον χρειαστείτε πολύ τα επόμενα χρόνια, είναι σίγουρο ότι, ένα τμήμα του σύγχρονου “νέου Τουριστικού Μοντέλου” θα (πρέπει να) περιλαμβάνει τη στρατηγική τοποθέτηση των επιχειρήσεων φιλοξενίας στον συγκεκριμένο τομέα.
Προσωποποιημένη Επικοινωνία. Έχετε στοιχεία επικοινωνίας των περσινών, προπέρσινων κοκ φιλοξενουμένων σας; Γιατί να μη δοκιμάσετε να επικοινωνήσετε μαζί τους (τα σύγχρονα, ηλεκτρονικά εργαλεία το καθιστούν εξαιρετικά εύκολο και μη κοστοβόρο), απευθύνοντάς τους προσωποποιημένη πρόσκληση να σας επισκεφθούν και φέτος- ίσως και με βάση μια ελκυστική πρόταση που θα βασίζεται στο loyalty, και ενδεχομένως θα μπορεί να περιλαμβάνει τη φετινή αλλά και επόμενες σαιζόν; Το παραπάνω αποτελεί απλώς μια ιδέα- ωστόσο, ας έχουμε υπόψη μας ότι, γενικά, το μοντέλο του μαζικού τουρισμού (και άρα, η μαζικοποιημένη πώληση) φαίνεται ότι μας αφήνει. Ίσως είναι μια ευκαιρία λοιπόν να κάνετε βήματα προς την κατεύθυνση της απ’ ευθείας πώλησης, αυξάνοντας τα skills σας, ενώ ταυτόχρονα θα εξυπηρετήσετε και τις άμεσες ανάγκες σας!
Στόχευση σε νέες μορφές φιλοξενίας. Μπορεί να αναδειχθεί σε ένα ακόμη “εργαλείο”- και μάλιστα, σε συνδυασμό με τον (πολυθρύλητο) στόχο της επέκτασης της τουριστικής σαιζόν. Ωστόσο, όπως και το προηγούμενο bullet, απαιτεί δουλειά από τον ξενοδόχο. Για παράδειγμα: θα μπορούσε να δημιουργηθεί μια ειδική πρόταση που θα απευθύνεται στις εταιρείες με ικανό αριθμό εργαζομένων, για φιλοξενία του προσωπικού τους; Μέσα στην (και εργασιακή) πίεση που δημιουργεί ο Covid-19, ενδεχομένως κάποιες εταιρείες να πείθονταν να δημιουργήσουν ένα περιβάλλον εταιρικής “χαλάρωσης” (ίσως και σε συνδυασμό με ένα meeting, μίνι συνέδριο κοκ) για το προσωπικό τους, για ένα διήμερο, ή περισσότερο. Ακόμη και αν δεν υπάρξουν άμεσα (θεαματικά) αποτελέσματα, ενδεχομένως μια τέτοια “προϋπηρεσία” να σας δώσει προβάδισμα για το μέλλον…
Συνοψίζοντας: Επιχειρηματικά, δεν είναι λύση ο πεσιμισμός (ούτε βέβαια η υπεραισιοδοξία και άγνοια της πραγματικότητας)- αντιθέτως, είναι καιρός για συγκρότηση, νηφαλιότητα και προσεκτικό σχεδιασμό. Ας στοχεύσουμε στο να ελαχιστοποιήσουμε κατά το δυνατόν τις απώλειες του 2020, ενώ παράλληλα, με ψυχραιμία, «δουλεύουμε» για τις επόμενες σαιζόν!
